Emilian Kamiński i Justyna Sieńczyłło: Mój teatr walczy z grillem

1/1

Young Engineers fit for a Prince

00:00

03:42

1.0x

Kilkanaście lat temu w pana wyobraźni powstał teatr, konkretne decyzje zapadły siedem lat temu.
EK: W 2002 roku zacząłem szukać lokalu na teatr. Zarząd Domów Komunalnych umożliwił mi obejrzenie kilku obiektów. Chodziłem sobie wtedy po Śródmieściu i oglądałem różne pomieszczenia – jedne były w opłakanym stanie, inne za drogie, w jeszcze innych biegały szczury. Byłem już zrezygnowany, ale pani która mnie oprowadzała, powiedziała, że są w al. Solidarności stare magazyny. Coś mnie tknęło i poszliśmy tam. Wyobrażałem sobie faktycznie jakieś wolno stojące magazyny, a okazało się, że są to fantastyczne piwnice. Tej nocy, kiedy dostałem wszystkie plany, zacząłem rysować i wyrysowałem sobie ten teatr.

Czy w realizacji projektu, podczas pokonywania licznych przeszkód, pomogło panu nazwisko?
EK: Ze znanymi nazwiskami to jest różnie. Poza tym ja nie mam wcale nazwiska, które mogłoby mi jakoś szczególnie pomóc.
JS: A moim zdaniem ma to jakieś znaczenie. Widzę, jak niektóre kobiety na nie reagują.

Powinniście w takim razie działać w duecie.
JS: Pod pewnymi względami uzupełniamy się. Mamy do ludzi podobne podejście. Bardzo ważne jest, żeby dostrzegać człowieka, a nie urzędnika. Takie podejście polecamy w każdej sytuacji. Prawdą jest też to, że kiedy szukaliśmy środków finansowych i sytuacja była podbramkowa, to pieniądze załatwiałam ja. Wdzięk kobiecy jest bardzo przydatny. Niekiedy jednak nawet ten wdzięk zawodził. Pamiętam spotkania, po których wychodziła z płaczem. To było przykre, kiedy nasi rozmówcy pukali się w głowę i wietrzyli w moich i męża działaniach jakiś podstęp.

Fragment wywiadu opublikowanego w miesięczniku Własny Biznes Franchising nr 7/2009