Dobra i zła umowa

Young Engineers fit for a Prince

00:00

03:42

1.0x

Wbrew obiegowym opiniom, największym problemem polskich umów franczyzowych nie jest wcale rzekoma nierówność skazująca franczyzobiorców na pożarcie, tylko wewnętrzny chaos i ogólnikowość umów. Zasady współpracy często spisane są na kilku kartach papieru. Takie rozwiązanie funkcjonuje, gdy współpraca dobrze się układa, ale przecież gdy między franczyzobiorcą a franczyzodawcą panuje pełne zrozumienie, to współpraca równie dobrze może odbywać się bez umowy.

Druga kategoria złych umów to umowy przesadnie buchalteryjne, zawierające przesadnie rozbudowaną część techniczną, np. co do minuty rozpisaną procedurę składania i rozliczania zamówień. Nadmierna szczegółowość umowy powoduje konieczność tworzenia aneksów niekiedy już po tygodniu od jej podpisania. Wprowadza to niepotrzebny bałagan i niezliczoną liczbę wersji umowy.

Dobra umowa franczyzowa powinna być uporządkowana i napisana precyzyjnym i równocześnie zrozumiałym językiem. Powinna przewidywać potencjalne konflikty i skutecznie chronić know-how systemu. Dobrze napisana umowa nie może też zapominać o ochronie franczyzobiorcy w trudnych dla niego czasach.

Umowę franczyzową powinna rozpoczynać preambuła, w której określa się stan faktyczny, intencje jej stron oraz idee i wartości, w oparciu o które będzie prowadzona współpraca między stronami. Następnie w celu systematyzacji i lepszego zrozumienia treści umowy powinno zamieścić się definicje podstawowych pojęć, które są w niej stosowane. Kolejne postanowienia opisują poszczególne etapy współpracy prowadzonej na podstawie umowy. Można podzielić je na trzy grupy:

Aby prawidłowo skonstruować kontrakt, należy sobie wyobrazić kolejne kroki, które konieczne są do podjęcia, a następnie prowadzenia i zakończenia współpracy. Ważne jest aby zachować właściwą kolejność postanowień, tak aby tworzyły logiczną całość – ułatwi to czytanie umowy i jej zrozumienie.

Oto zagadnienia, których nie może zabraknąć w profesjonalnie przygotowanym kontrakcie: